Samen met de Unie van Waterschappen en de Universiteit van Amsterdam onderzoekt Waterschap Hunze en Aa's de leefwijze en de leefomgeving van de beverrat. Beverratten zijn, ondanks hun grootte, vaak lastiger op te sporen dan bijvoorbeeld een muskusrat. Dit komt vooral door hun zwervende bestaan. Door beverratten te zenderen, krijgt het waterschap antwoord op de vraag hoe en waar de beverrat precies leeft. Met deze gegevens verwachten ze efficiënter beverratten te kunnen vangen.
Voordat Waterschap Hunze en Aa’s officieel van start kon met het onderzoek, hebben ze eerst diverse vergunningen aangevraagd. Ook voerden ze in een gecontroleerde omgeving een proef uit om te kijken hoe beverratten reageerden op een dergelijke zender. Pas nadat duidelijk werd dat hun gedrag hierdoor niet veranderde, kregen ze een akkoord op het daadwerkelijk uitvoeren van het onderzoek. In totaal mogen ze dertig beverratten zenderen.
Beverratten met zender
Als er een beverrat wordt gevangen, wordt het dier gesteriliseerd en gezenderd. Daarna wordt het dier weer vrijgelaten op de plek waar het gevangen werd en wordt het dier gevolgd met het gps-systeem dat in de zender zit. Zo ziet het waterschap op een online kaart waar het dier zich bevindt. Inmiddels zijn er drie beverratten gezenderd in het beheergebied. Het waterschap kijkt nu naar de eigenschappen van de omgeving waar de beverrat graag verblijft. Dit volgen ze een tot twee jaar.
Efficiënter vangen
Door meer duidelijkheid te krijgen over het trekgedrag van de beverrat, kan het waterschap selectiever kooien plaatsen. Zo verminderen ze uiteindelijk het aantal ingezette uren en ongewilde bijvangsten. Een ander voordeel is dat de gezenderde beverrat ze op het spoor kan brengen van soortgenoten.
Verder is de verwachting dat er een nog beter beeld ontstaat van hoe en waar het dier leeft door de resultaten uit dit onderzoek te koppelen aan de gegevens vanuit eDNA-onderzoek. Met eDNA kan de aanwezigheid van de muskus- en beverrat in waterlopen worden aangetoond.
Van nature niet in Nederland
Beverratten komen van nature niet voor in Nederland. De dieren worden gevangen, omdat ze gangen en holen graven in dijken en oevers. Ook maken ze nesten met uitgebreide ondergrondse gangenstelsels. Zo veroorzaken ze verzakkingen in dijken en kades. Ruim 95 procent van de vangsten vindt direct langs de Duitse grens plaats. Dat de noodzaak er is om langs de grens beverratten te vangen, blijkt uit de jaarcijfers van onze oosterburen. In Nedersaksen zijn er in 2021 ruim 41.000 gevangen.
